آدم

به اندازه ی یک مرد ِ میانسال ِ محافظه کار تجربه کسب کرده ام . برای همین یک ته ریش دارم در اواسط شبهای قدر و با قیافه ای تقریباً مغموم ولی مرتب سرکارم حاضر می شوم و از شیوه ی بودن و نبودن استفاده می کنم . یعنی نه آنقدر هستم که بخواهم توجهی را جلب کنم نه آنقدر نیستم که فراموش بشوم . آدمی که کم کم زندگی می کند و بودن را برای خودش می خواهد . تعریفی حدوداً نفرت انگیز و خودخواهانه .
 این روزها آهسته زندگی می کنم . پی زندگی نمی دوم . فقط هر روز سراغی از او می گیریم و همین که خیالم از بودنش راحت باشد برایم کافی ست که کناری بایستم و نظاره گر باشم . سرم به کار خودم گرم است .
ظاهراً هزار کار مانده است که باید تا هشتم مهر و زودتر انجام بدهیم . استرس ندارم . مضطرب هم نیستم . همه چیز دارد خوب پیش می رود . خوب پیش می بریمش . اتفاق غیر منتظره نداریم . اگر هم پیش بیاید اهمیتی ندارد . دعا و ثنا هم نمی کنم که همه چیز خوب تمام شود . اساساً چیزی در حال تمام شدن نیست . همه چیز دارد شروع می شود . یک آغاز ِ آهسته .
تدریجاً به مردم بی اعتنا شده ام . زندگی ِمحافظه کارانه ای دارم .

یک نفر دل تنگ است

باز هم جمعه ست . ظهر جمعه باید آغاز عصر جمعه باشد . یک دلگیری و گرفتگی کامل که از حالا شروع می شود تا آخرهای شب . جمعه ی پیش از سفر برگشتیم . برگشت خوبی نبود . درد داشت و حرف . گذشت تا به اینجا رسیدیم . جمعه ی بعد . هفته ی شلوغی در پیش دارم . هزار و چند کار نکرده و صد و چند وعده عمل نکرده دارم . البته با اغراق . بی برنامه باشم کارم زار است . فکرش را که می کنم خنده ام می گیرد . زندگی واقعی همین است . روزمرگی و یکنواختی .
هر روز سرم توی تقویمم است و نگاه می کنم به روزها . به روزهای نیامده . روزهای رفته نگاه کردن ندارند . بیاد آوردن دارند .
روزهای بیست سالگی . روزهای دانشجویی . روزهای کاری . روزهای تنهایی . روزهای انتظار . روزهای متعفن انتظار .
روزهایی که می خواندیم که بزرگ شویم . منتظر بزرگ شدن بودیم . گذشت . همیشه می گذرد . این وسط فقط دلتنگی ست که می ماند .

افکار شبانه

از آن شبهای ست که آدم را به فکر وا می دارد . فکر کردن و فکر کردن است که آدم را می کشد ، مسائل مسخره ای توی ذهنم می چرخند . اصلاً به شبهای قبل از سفر شبیه نیست ، دستم به کاری نمی رود . وسایل چندانی ندارم . یک مشت لباس که همگی بندهای حیاط را اشغال کرده اند تا خشک شوند توی آفتاب گرم این شبها !
آماده ام که بروم . فردا که جمعممان جمع بشود شروع می کنیم به رفتن . دغدغه های مسخره ای سراسر زندگی را اشغال کرده که ناآرامم می کند . همراهم فردا می آید . دغدغه های مسخره فرار می کنند با بودنش .
امشب روح آرامی ندارم ، سرم هزار چرخ می خورد و آرام نمی گیرد . باید کاری کنم . باید نجات یافت . باید اینقدر فکر نکرد . باید کمتر به زندگی اخم کرد . باید و هزار باید دیگر . این زندگی چیزی جز باید و نباید داشته است برای ما تا حالا ؟
آدمها ، آدمهای اطراف ، آدمهای موجود و آدمهای ما . اینها همه ی دنیای ماست .
باید آرام باشیم در کنار هم .

صبح جمعه !

یک صبح جمعه ی کسالت بار است . همگی خوابند ، کسی نیست که جوابم را بدهد و برای همین به نوشتن رو می آورم . همه خوابند . خواب صبح جمعه آنقدر لذت بخش است که آدمها تنها بمانند ؟ حوصله ندارم پایم را پانسمان کنم و بروم بیرون چرخی بزنم ، گرمای کلافه کنندگی پیرامونم را احاطه کرده و حوصله م سر رفته است .

 باید دوباره سری به اِستر و مُردِخای بزنم که دوباره حاجت روایم کند .