آدم

به اندازه ی یک مرد ِ میانسال ِ محافظه کار تجربه کسب کرده ام . برای همین یک ته ریش دارم در اواسط شبهای قدر و با قیافه ای تقریباً مغموم ولی مرتب سرکارم حاضر می شوم و از شیوه ی بودن و نبودن استفاده می کنم . یعنی نه آنقدر هستم که بخواهم توجهی را جلب کنم نه آنقدر نیستم که فراموش بشوم . آدمی که کم کم زندگی می کند و بودن را برای خودش می خواهد . تعریفی حدوداً نفرت انگیز و خودخواهانه .
 این روزها آهسته زندگی می کنم . پی زندگی نمی دوم . فقط هر روز سراغی از او می گیریم و همین که خیالم از بودنش راحت باشد برایم کافی ست که کناری بایستم و نظاره گر باشم . سرم به کار خودم گرم است .
ظاهراً هزار کار مانده است که باید تا هشتم مهر و زودتر انجام بدهیم . استرس ندارم . مضطرب هم نیستم . همه چیز دارد خوب پیش می رود . خوب پیش می بریمش . اتفاق غیر منتظره نداریم . اگر هم پیش بیاید اهمیتی ندارد . دعا و ثنا هم نمی کنم که همه چیز خوب تمام شود . اساساً چیزی در حال تمام شدن نیست . همه چیز دارد شروع می شود . یک آغاز ِ آهسته .
تدریجاً به مردم بی اعتنا شده ام . زندگی ِمحافظه کارانه ای دارم .